کسی که می‌گیرد ولی نمی‌بخشد، مرده است

شگفتا! عيد كي ساكت بوده است تا به كسي نياز داشته باشد كه از طرف آن سخن بگويد؟ عيدي كه با صداي زنگش گوش جهانيان را پر و دل انسان‌هاي غمگين را آكنده از سرور مي‌كند، عامل تحرك‌بخش بزرگي كه كاروان انسانيت را به سرمنزل برادري، محبت و فداكاري سوق مي‌دهد، اين نشانه الهي بر زخم دردمندان مرهم مي‌گذارد، با خستگان و درماندگان همدردي مي‌كند و دل انسان‌هاي درگير با هم را به هم نزديك مي‌كند. اين پنددهنده سرشار از زندگي، به كساني كه در خودپرستي خويش غرق شده و درون خود فرو رفته‌اند، هزاران هزار پند و اندرز مي‌دهد. آيا چنين عيدي به كسي نياز دارد تا درباره آن بنويسد و به كساني كه براي او جشن گرفته‌اند، يادآوري كند كه به او گوش فرا دهند و با او به تعامل بپردازند؟

آري... عيد آمده است و بايد آمدن او و آداب و مسائل آن را به مردم يادآوري كرد و ابعاد و مفاهيم آن را براي مردم روشن ساخت.

عيد ساكت است پس درباره آن سخن بگوييم!... عيد به‌خاطر مردم در عزا و ماتم است و مردم به‌خاطر او شادمان و خوشحال‌اند. آنان از آمدن عيد خوشحال‌اند و خانه‌ها و خيابان‌ها را آذين مي‌بندند و شادباش مي‌گويند؛ ولي... ولي عيد براي آنان اندوهگين است و در تنهايي و در رنج و درد به سر مي‌برد و جوهر و روح خود را از دست داده است.

پيام عيد قربان با روش كساني كه آن را جشن مي‌گيرند و گرامي مي‌دارند، متفاوت است. عيد به آنان مي‌گويد: كسي كه مي‌گيرد ولي نمي‌بخشد، مرده است و امتي كه در ساخت بناي انسانيت نقش نداشته باشد و فقط با تكيه بر بخشش و عطاي ديگران زندگي مي‌كند، از زمره امت‌ها بيرون است و سرنوشت آن بدون دخالت اراده‌اش رقم مي‌خورد.

شادي عيد براي كساني است كه از بند خودخواهي رها شده و توانسته باشند دوست بدارند، ببخشند و فداكاري كنند. كسي كه خواهان موفقيت است بايد از نفس و خواسته‌هاي نفساني به سوي خداوند و خدمت به خلق خداوند مهاجرت كند. معراج و برتري و پيشرفت مختص كساني است كه احساسي بزرگ داشته باشند و درد و رنج امت خود را درك كنند و با آنان مانند يك پيكر باشند كه اگر عضوي از آن به درد آيد ديگر اعضا نيز به‌خاطر او به بي‌خوابي و درد و تب مبتلا مي‌شوند.

عزت و سربلندي براي كساني نيست كه فقط به‌خود مي‌انديشند و براي خود زندگي مي‌كنند، بلكه براي كساني است كه آسايش و منافع و حتي جان خويش را در راه امت و پاسداري از كشور و شرافت ميهن، اندك و بي‌ارزش مي‌شمارند. همه اينها پيام عيد قربان است. عيد نمي‌پذيرد كه كسي با وجود اندوه ديگران رقص و پايكوبي كند. پذيرفتني نيست كه اندوه‌ها را با زينت‌كردن و فجايع ملي و مصيبت‌هاي رنج‌ديدگان را با مظاهر فريبكارانه و آيين‌هاي سنتي بپوشانيم. عيد قربان، تسليم‌شدن و تباهي و بي‌مسئوليتي را رد مي‌كند. عيد قربان عزادار است؛ عزادار خود و ديگر اعياد و همه اعياد نيز عزادار عبادت‌ها، عزادار ايمان و عزادار سخن [حق]اند...! سخن روي لبان ما مرده است؛ سخني كه بخشي از وجود انسان و پيوند ميان انسان‌ها با يكديگر و ميان گذشته و حال و آينده است؛ سخني كه تنها راه تفاهم و همدلي مردم و تبديل فرد به امت است. اين سخن نابود شده است. مرده است و در پي آن، پيوند و اعتماد و پايبندي نيز مرده است و هر فردي، غريب و تنها، در ماتم سخن به سر مي‌برد.

از اين روست كه عيد ساكت است و هر آنچه ما مي‌گوييم يا مي‌نويسيم، مرثيه‌خواني و نوحه‌سرايي است. پس ساكت شويم و به نداي عيد گوش بسپاريم و به حركت برخيزيم، شايد از اين راه بتوانيم روح و زندگي را به سخن و عيد و همه عوامل تحرك‌بخش زندگي و الگوهاي جوامع بازگردانيم. «يا اَيُّهَا الَّذينَ آمَنوا اتَّقوُا‌الله وَ قُولُوا قَولاً سَديداً. يُصْلحْ لَكمْ اَعْمالَكمْ وَ يَغْفِرْ لَكمْ ذُنُوبَكم.»